Sikorski Jan (1804–1887), malarz, nauczyciel rysunków. Ur. 27 (24?) XII w Dreźnie, w rodzinie mieszczańskiej; ojciec był «artystą muzycznym».
Od r. 1808 rodzina Sikorskich mieszkała w Warszawie; S. uczęszczał tam do szkoły wydziałowej, od r. 1818 do Liceum Warszawskiego. W r. 1821 (20 IX) wstąpił na Oddział Sztuk Pięknych Uniw. Warsz., gdzie uczył się przede wszystkim u Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka. Dyplom uzyskał w r. 1828 «z chlubą i ogólnym uznaniem wyższych zdolności» (J. Heppen). W r. 1830 wyjechał «dla nauki» za granicę («przed powstaniem», co podkreślano) i pozostał tam z przerwami do r. 1843; brak informacji, aby prowadził poważniejsze studia. Można sądzić, że jego nauka ograniczała się do kopiowania obrazów w galeriach. W r. 1833 S. był notowany w Warszawie, dokąd przyjechał na dłużej (ożenił się wówczas), w r. 1837 był profesorem rysunków w szkole pijarów na Żoliborzu, w l. 1840 i 1841 mieszkał przy ul. Świętokrzyskiej w Warszawie.
S. uprawiał malarstwo portretowe; zachowały się Portret architekta Andrzeja Gołońskiego (1845), Portret rabina Salomona Posnera (ok. 1845), Portret kobiety (Racheli Posnerowej, ok. 1845), Portret mężczyzny (w cywilnym ubraniu z krzyżami Orderów: św. Stanisława i Virtuti Militari, warunkowo określany jako portret doktora Wernera, być może jest to portret gen. Józefa Rautenstraucha – wszystkie w Muz. Narod. w Warszawie), Portret bpa Franciszka Pawłowskiego (w rezydencji biskupów płockich), dwa – małżonków Gołębiowskich (1840, Muz. w Kazaniu), Aleksandra Lessera (1854, Lwowska Galeria Obrazów). Są informacje o wizerunkach ręką S-ego: K. W. Wójcickiego (wystawiony w Warszawie w r. 1841), Karoliny Brande (1845), Stanisława Staszica (wg tego portretu wybito medal), Henryka Zabiełły. Poza portretami malował S. parokrotnie obrazy ołtarzowe: św. Feliksa (1852) do kościoła w Lądzie, także do kaplicy szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie.
S. (już od czasu studiów) uczestniczył w wystawach sztuk pięknych w Warszawie: w r. 1823 jego rysunki akademickie zostały wyróżnione medalem brązowym 3. wielkości, w r. 1825 wystawiał «portret z natury» i także rysunki; za jeden z nich Św. Jan każący na puszczy (z modelu żyjącego) otrzymał pochwałę. W r. 1828 (już jako «były uczeń») eksponował rysunki i portrety z natury, nagrodzone medalem srebrnym 3. wielkości, w r. 1838 wystawiał portrety oraz kopię z Tycjana, w r. 1841 znów portrety (2 kobiece, 3 męskie), o których pisano, że «odznaczaja się zdaniem wszystkich zupełnym prawie podobieństwem». Portrety pokazane w r. 1845 oceniono jako «suche i zimne», nie odznaczające się «ani kolorytem, ani rysunkiem». Nie własna jednak twórczość, ale działalność pedagogiczna była najważniejszym zajęciem S-ego. Przez wiele lat «był najbardziej wziętym nauczycielem rysunków na pensjach i w szkołach» (H. Piątkowski), m. in. na pensji Pauliny Krakowowej, Bogumiły Wisłockiej, Lucyny Guerin. Od r. 1827 uczył m.in. w Instytucie Aleksandryjsko-Maryjskim Wychowania Panien, w Szkole Wyższej Rządowej żeńskiej (przy ul. Niecałej).
Pod koniec życia S. popadł w ubóstwo; w styczniu 1873 kancelaria namiestnika przyznała mu tytułem wsparcia 25 rb miesięcznie. Zmarł w Warszawie dn. 12 II 1887; pochowany został na Powązkach.
Z małżeństwa z Augustą z domu Grebner (1815–1881) miał S. syna Antoniego (zob.).
Portret przez Józefa Holewińskiego (drzeworyt) wg rys. Stanisława Witkiewicza, Reprod. w: „Kłosy” 1887 nr 1134 s. 192; – Pol. Bibliogr. Sztuki, I cz. 2; Gerber, Studenci Uniw. Warsz.; Swieykowski, Pam. Tow. Przyj. Sztuk Pięknych; Szenic S., Cmentarz Powązkowski 1851–1890, W. 1982; Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler (Z. Batowski); [Piątkowski H.], Katalog zbiorów Tow. Zachęty Sztuk Pięknych, W. 1925; Sienkiewicz J., Malarstwo warszawskie 1. połowy XIX w. Pamiętnik wystawy, W. 1936; Sztuka warsz. Katalog; Wiercińska, Katalog prac TZSP; – Chrzanowski T., Z Warszawy i znad Niewieży, w: De gustibus. Studia ofiarowane Tadeuszowi S. Jaroszewskiemu, W. 1996 s. 70–82; Jeziorowski W., Album Powązek, W. 1915 s. 114; Kozakiewicz, Warsz. wystawy sztuk pięknych; Moszoro E., Życie artystyczne w świetle prasy warszawskiej 1. połowy XIX w., Wr. 1962; Wiadomość historyczna o opactwie i kościele w Lądzie, W. 1858 s. 35; – „Kłosy” 1887 nr 1134 s. 192 (J. H. [Heppen J.]); „Kur. Warsz.” 1887 nr 45; „Rola” 1887 nr 8 s. 93; „Spraw. Komitetu Tow. Zachęty Sztuk Pięknych” za r. 1887 s. 60–1; – AGAD: Kancelaria Namiestnika 11.1.1873 nr 25294 k. 42 i n.; Arch. PAN: III–2 Zespół Z. Batowskiego teka q 2 (odpis w B. IS PAN); IS PAN: Mater. do Słown. Artystów Pol.
Andrzej Ryszkiewicz